Το να υποδύεται κανείς κάποιον άλλον «μασκαρεύοντας» τον εαυτό του, αποτελεί κάτι που μας παραπέμπει στο έθιμο των αποκριών που πλησιάζει. Όμως το «μασκάρεμα» αποτελεί μια πρακτική που οι άνθρωποι συχνά χρησιμοποιούν και στην πραγματική τους ζωή. Όχι συνειδητά και με συγκεκριμένο στόχο και σκοπό, αλλά υπηρετώντας πολλές φορές μια περσόνα που «θα ήθελαν» ή «θα έπρεπε» να είναι και που με έναν τρόπο τους προστατεύει από τα «αρνητικά» και «απειλητικά» στοιχεία που φέρει ο αληθινός εαυτός..
Ο τρόπος εκδήλωσης της παραπάνω παράδοξης διεργασίας συχνά γίνεται εμφανής με το αίτημα του ανικανοποίητου από τη ζωή, την καθημερινότητα και τις συνήθειες, μια ανηδονία για όλα, που πια ο άνθρωπος δεν μπορεί να υπομείνει. Οι πραγματικές τους ανάγκες καλύπτονται και τις «αναπληρώνουν» με επιφανειακούς τρόπους, με σκοπό να μην τους επιτρέψουν να αναδυθούν και ταρακουνήσουν την φαινομενικά σταθερή και ισορροπημένη ζωή και καθημερινότητα τους.
Ένας νέος άντρας που δεν μπορεί να σχετιστεί καθώς δεν επιτρέπει στην ευαλωτότητα του να αναδυθεί και αναπληρώνει με εξαρτήσεις. Μια νεαρή που προσπαθεί να καλύψει την ανάγκη για νοιάξιμο, προσοχή και φροντίδα με επιφανειακές, εφήμερες ερωτικές σχέσεις. Ένας άντρας που αν και αποτελεί παράδειγμα επιτυχημένου επαγγελματία, στην πραγματικότητα δεν δίνει δεκάρα για τις επαγγελματικές του νίκες αφού δεν αποτέλεσαν ποτέ προσωπική προσδοκία για τον ίδιο, απλά εκπληρώνει τις προσδοκίες των γονέων του.
Με μια φράση: Μια μη βιωμένη ζωή.
Άνθρωποι που με έναν τρόπο εκπληρώνουν το σενάριο που γράφτηκε για εκείνους μέσα από τα «πρέπει» και τα «θέλω» άλλων, άνθρωποι που δεν τόλμησαν να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη ξέχωρα από τον ρόλο που τους δόθηκε να υπηρετήσουν. Και αν αυτό φαντάζει υπερβολικό να συμβεί σε κάποιον, η πραγματικότητα και η θεραπευτική πρακτική μας διδάσκει ότι συμβαίνει αρκετά συχνά. Όντας μέσα σε μια κατάσταση οι άνθρωποι πολλές φορές δύσκολα μπορούν να το ξεχωρίσουν και το καμπανάκι του κινδύνου χτυπάει όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν τους ευχαριστεί τίποτα. Και όσο και αν αυτό ακούγεται σαν η αρχή μιας αποσταθεροποιητικής πορείας για έναν άνθρωπο, στην πραγματικότητα αποτελεί το ξεκίνημα μιας πορείας προς την αυτοπραγμάτωση.
Άρα τι μπορεί να βοηθήσει άραγε τον άνθρωπο να ζήσει ουσιαστικά; Το ξεγύμνωμα του αληθινού του εαυτού: η αποδόμηση της ψεύτικης περσόνας, το να επιτρέψει στον πραγματικό εαυτό του να αναδυθεί και να υπάρξει μέσα από τις αληθινές του ανάγκες οι οποίες αποτελούν την πηγή που θα τον γεμίσουν με πραγματικά, ουσιαστικά συναισθήματα που θα του προσφέρουν την πολυπόθητη ικανοποίηση. Να πάψει να θρέφει τον εαυτό του εξωτερικά αλλά να στραφεί μέσα του και να αναζητήσει εκεί την αλήθεια.
Το μόνο ερώτημα λοιπόν είναι αν είναι έτοιμος να αφήσει στην άκρη τη «μάσκα».
